Ο γνωστός Πατρινός σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης, έκανε μια ιδιαίτερη ανάρτηση, με αφορμή τη βράβευση του Γιώργου Λάνθιμου στη Βενετία, που αξίζει να διαβαστεί και ταυτόχρονα να μας προβληματίσει:
O σοφός φίλος και συνάδελφος Νίκος Χατζόπουλος λέει αυτό που (θα έπρεπε να) σκεφτόμαστε όλοι:
Δε λέω, χαίρομαι πολύ που βραβεύτηκε στη Βενετία η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Και θα ένιωθα και περήφανος (ως Έλλην!!!) αν η ταινία αυτή ήταν ελληνική παραγωγή, χρηματοδοτημένη από ελληνικά κεφάλαια και υποστηριγμένη από ελληνικούς θεσμούς και μηχανισμούς. Τώρα όμως, όχι. Εθνική περηφάνια δεν νιώθω.
Απεναντίας, νιώθω ντροπή. Ντροπή γιατί, σ’ αυτή τη χώρα, οι αξιόλογοι, δημιουργικοί άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να την εγκαταλείπουν για να αναγνωριστεί η αξία τους. Γιατί όλοι αυτοί που διακρίνονται διεθνώς (καλλιτέχνες, αθλητές, επιστήμονες) έχουν παλέψει κόντρα σε μια κοινωνία που λοιδορεί τον μόχθο, που περιφρονεί τον πολιτισμό, που υπονομεύει κάθε είδος συνεργασίας, και νιώθει επηρμένα αυτάρκης στα μικρά σύνορά της. Κόντρα σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τους τραβά προς τα πίσω, στην ευκολία, το βόλεμα και την αδράνεια. Κόντρα σε μια Πολιτεία που ποτέ δεν διευκόλυνε τις διεθνείς ανταλλαγές στη Τέχνη, που ποτέ δεν έθεσε στέρεες βάσεις στην ανάπτυξη του Αθλητισμού, που ποτέ δεν πριμοδότησε συστηματικά την Έρευνα, και βαυκαλιζόταν με εφήμερα πυροτεχνήματα και πατριωτικές εξάρσεις. Όλοι αυτοί, λοιπόν, που έσπασαν τον κλοιό, δεν εκπροσωπούν την Ελλάδα· εκπροσωπούν τον εαυτό τους ενάντια σε όλες τις αρνητικές πλευρές της σύγχρονης Ελλάδας. Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν επένδυσε πάνω τους, ώστε τώρα να καμαρώνει που της επιστρέφουν ένα βραβείο…
