H γνωστή Πατρινή φιλόλογος, θεατρολόγος και συγγραφέας Χριστίνα Κόκκοτα, an;hrthse sto fb μια ιδιαίτερη θεατρική κριτική της:
ΑΝΙΕΡΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ, ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΥΒΡΙΣ
Πρέπει να τολμήσω να γίνω εγώ Αριστοφάνης”~Λένα Κιτσοπούλου
Δήλωση της σκηνοθέτριας, ηθοποιού και συγγραφέως σε συνέντευξή της, πριν από την παράσταση της Αριστοφανικής κωμωδίας “Σφήκες” στην Επίδαυρο, για την οποία ήδη χύνεται και μέλλει να χυθεί αρκετό μελάνι…
Το θέμα δεν είναι να γράψεις μια κριτική επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, καθώς οι ανορθόξοδες, αιρετικές και προκλητικές παραστάσεις συνήθως διχάζουν κοινό και κριτικούς. Το θέμα είναι, παρακολουθώντας αυτή τη διαρκή διολίσθηση και εκτροπή προς το εύπεπτο και επιθεωρησιακού χαρακτήρα θέαμα, που παρέχει η Επίδαυρος την τελευταία δεκαετία- κυρίως με θύμα την αττική κωμωδία και δευτερευόντως τη τραγωδία- να αναζητήσεις τους ηθικούς αυτουργούς αυτής της έκπτωσης, ενίοτε και του διασυρμού του αρχαίου θεάτρου στην σκηνική του απόδοση.
Όλοι αυτοί, που ανενόχλητα αλωνίζουν στον ιερό χώρο του Αργολικού θεάτρου, είτε διασκευάζοντας και ανασκευάζοντας, είτε “πειράζοντας” και αποδομώντας τα πρωτότυπα κείμενα, ενεργούν με τις ευλογίες, τη συγκατάθεση και την έγκριση εκείνων, που έχουν τη δικαιοδοσία να επιλέγουν ποιες παραστάσεις θα παρουσιασθούν.
Χωρίς περιστροφές, ας τους ονομάσουμε: είναι οι διοικήσεις των Κρατικών μας Σκηνών (του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ), που κατά παράδοση νέμονται τη μερίδα του λέοντος στο πρόγραμμα της Επιδαύρου, καθώς και η διοίκηση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, υπό τη αιγίδα του οποίου τελούν οι παραστάσεις.
Επιτέλους τι ζητούν από ένα θεσμό, όπως τα Επιδαύρεια, που έγινε 69 ετών, αλλά ως φαίνεται δεν ωρίμασε και παραπαίει, δίχως στοχοθεσία και οριοθέτηση κριτηρίων?
Sold-out παραστάσεις, προς ανόρθωση των οικονομικών τους? Τις έχουν… Φθηνό, εύπεπτο και “τηλεοπτικό” θέαμα προς εκτόνωση και ικανοποίηση του μεγάλου κοινού? Το έχουν…Το Δελφινάριο και η τηλεόραση έχουν μετακομίσει εδώ και καιρό στην Επίδαυρο… Άγουρους ηθοποιούς, που βαπτίζονται εν μια νυκτί πρωταγωνιστές, με κριτήριο την τηλεοπτική αναγνωρισιμότητά τους και τον αριθμό των ακολούθων τους στα Social Media? Toυς έχουν…Ποιότητα όμως έχουν?
Αν αυτοί είναι οι στόχοι για την ανάδειξη ενός πολιτιστικού προιόντος κύρους, όπως το αρχαίο θέατρο, στη χώρα που το γέννησε, τότε σίγουρα βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο, σε πορεία εκποίησης των ιερών μας κειμηλίων που, με τα φτηνά φτιασίδια και τα ευτελή μαλάματα, τα καταντήσαμε αγνώριστα .
Θλίψη μόνο. Αγανάκτηση και απογοήτευση…
Υ.Γ.1 Ούτε η τέχνη (στην κάθε μορφή της) είναι απαλλαγμένη από τους “ημετέρους” σ’ αυτόν τον τόπο…
Υ.Γ.2 Η ένταξη μιας παράστασης στο πρόγραμμα της Επιδαύρου άλλοτε αποτελούσε εύσημο γι’ αυτήν, στις μέρες μας, όχι πλέον
