Ένα ιδιαίτερο περιστατικό μας αφηγήθηκε στο fb η Αλεξάνδρα Δημοπούλου (ΙΤΥΕ πανεπιστημίου Πατρών, σύμβουλος του Δημάρχου Πατρέων στο θέμα των αδέσποτων):
Μια ιστορία που έχει ξεκινήσει από χθες.
Μια μικρούλα Ρομά με βρήκε με την αδερφή της και τη γιαγιά της εκεί στο Ρίο. Τις οικογένειες αυτές του συγκεκριμένου καταυλισμού τις ξέρω χρόνια, είμαι συνέχεια σε επικοινωνία μαζί τους και έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο αντιμετώπισης των ζώων.
Μου είπε λοιπόν όλο αγωνία η μικρή «κυρία θυμάσαι τη σκυλίτσα μου τη Λίζα? Βγήκε έξω και όταν γύρισε είχε σταυρώσει τα πόδια και δε σηκωνόταν» . Είπα μέσα μου «Ωχ». Τη θυμόμουν τη Λίζα, την είχαν συνέχεια μαζί τους, με παρακάλεσε κι η γιαγιά της να βοηθήσω. Πήρα τις μικρούλες με το αυτοκίνητο, πήγαμε στον καταυλισμό, βρήκα όντως τη Λίζα να σέρνεται και την πήγα σε κτηνίατρο με γνώση καλή στα ορθοπεδικά.
Η Λίζα είχε πολύ σοβαρή ζημιά -κατάγματα- στη σπονδυλική στήλη και νωτιαίο μυελό, και ήταν ιδιαίτερα καταπονημένη. Δεν υπήρξε ελπίδα, η Λίζα έφυγε.
Αυτό που έζησα στη συνέχεια είναι που κάνει τη σημερινή μέρα τόσο σημαντική.
Βρήκα σήμερα τις μικρούλες πάλι με τη γιαγιά απέξω στο super market. Όταν εξήγησα τι συμβαίνει οι μικρούλες έβαλαν τα κλάματα. Η μία έκλαιγε με λυγμούς. Έπιανε το πρόσωπό της με τα δυο χέρια και έλεγε πόσο αγαπάει τη σκυλίτσα και δεν ήθελε ποτέ να πεθάνει. Έλεγε πως την είχε μεγαλώσει από μωρό και την είχε εκεί που κοιμόταν. Και τώρα τι θα κάνει. Η γιαγιά της είπε «θα πάρουμε άλλο». Η μικρή είπε «όχι, δεν θα είναι η Λίζα».
Προσπάθησα να την παρηγορήσω. Να της εξηγώ. Ένα παιδικό προσωπάκι απελπισμένο. Της είπε η γιαγιά της «μη στενοχωρείς τώρα την κυρία». Σήκωσε το βλέμμα. Μου είπε ευχαριστώ και ξανάβαλε τα κλάματα. Ήθελα κι εγώ να κλάψω. Από τη μια σκεφτόμουν πόσο σύντομη ήταν η ζωή σ’ αυτό το βελούδινο πλασματάκι τη σκυλίτσα, κι από την άλλη δυο παιδιά διαμαντάκια που τι θα απογίνουν?
Της είπα πόσο υπέροχο παιδί είναι. Και στη μία και στην άλλη. Και τους είπα πως μπορούμε να κάνουμε πολλά σπουδαία πράγματα μόλις λίγο διώξουμε τη στενοχώρια. Δεν ήξερα τι να πω. Οι μικρές ήταν τόσο αυθεντικές και ευαίσθητες.
Ρώτησα τη γιαγιά αν πηγαίνουν σχολείο. Μου είπε ότι η μία σταμάτησε γιατί δεν τάπαιρνε. Η πιο μικρή συνέχιζε.
Μα λέω «τι δεν τάπαιρνε? Τόσο έξυπνο παιδί? Σιγά σιγά δεν πειράζει.»
Μου είπε εντάξει θα την ξαναπάω.
Χιλιάδες σκέψεις κάνω σήμερα που δύσκολα γράφονται. Μα κυρίως δεν μπορώ να πιστέψω πως η Πολιτεία δεν έχει βρει τον κατάλληλο τρόπο εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης των ανθρώπων αυτών, και έτσι μένουν στο περιθώριο. Οι ίδιοι για τους δικούς τους λόγους ζουν σκληρά προκαλώντας πολλές φορές μπελάδες στον εαυτό τους, σε άλλους ανθρώπους και στα ζώα.
Μη βιαστεί να πει κάποιος «μα τι λες τώρα? Ξεχνάς τι ζούμε ? αυτοί δεν αλλάζουν κ.ο.κ»
Αυτό που ξεκάθαρα φαίνεται και υποστηρίζω είναι πως το «αυτοί» το φτιάχνουν οι συνθήκες και ισχύει για όλους μας.
Αυτές οι συνθήκες μπορεί να φαίνονται δύσκολες και απροσπέλαστες.
Μα αυτό αλλάζει όταν υπάρχει βούληση και πραγματικό ενδιαφέρον από την Πολιτεία.
Μήπως να το αναλάβουν κι αυτό εθελοντές???
