Η Αλεξάνδρα Δημοπούλου (ΙΤΥΕ πανεπιστημίου Πατρών, σύμβουλος του Δημάρχου Πατρέων στο θέμα των αδέσποτων ζώων), σχολίασε στο fb την παρακάτω σπουδαία ανάρτηση, ως εξής: Αντωνία, όσοι άνθρωποι σκέφτονται έτσι είναι οι ίδιοι για λύπηση. Ο χαρακτήρας μας είναι το πρόβλημα. Η όποια δουλειά μας είναι δύναμη στη ζωή. Πολλές φορές σε θαυμάζω, γιατί έχεις παραπάνω δύναμη από πολλούς… και αντοχή να τρέχεις με όλα.
Η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή. Εγώ εργάζομαι ως μόνιμη υπάλληλος του δήμου μου ως συνοδός απορριμματοφόρου.
Είναι μια δουλειά με πολλές απαιτήσεις, χρειάζεται σωματική αλλά και ψυχική αντοχή. Για την σωματική δεν νομίζω να χρειάζεται να σάς εξηγήσω το γιατί.
Όσο για την ψυχική υπάρχουν κάθε λογής άνθρωποι όπου υποτιμούν και συνάμα κατακρίνουν την εργασία ενός σκουπιδιάρη γιατί; Διότι όσο και να είσαι υπερήφανος πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ντρέπονται για την επιλογή σου να εργάζεσαι ως σκουπιδιάρης, π.χ Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, οι οποίοι ντρέπονται για την εργασία που κάνεις, σάς μιλάω από δική μου προσωπική εμπειρία.Έχω να τους πω ότι είμαι υπερήφανη για την εργασία που κάνω, γιατί κατ’ εμέ εκτελώ ένα κοινωνικό έργο προστατεύοντας τους συν δημότες μου, συνεπώς και όσοι ντρέπονται για μένα, μαζεύοντας τα σκουπίδια τους. Διότι αν δεν μαζευτούν υπάρχει κίνδυνος για την δημόσια υγεία με σοβαρές ασθένειες.
Συνεπώς όσοι ντρέπεστε για μένα, για την εργασία που κάνω μπορείτε να συνεχίσετε να μην με βλέπετε στον δρόμο όταν σας χαιρετάω για να μην λέει ο κόσμος ότι μητέρα, αδερφή, κόρη, φίλη είναι σκουπιδιάρα.
Όσο δεν με βλέπετε στον δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στην καφετέρια κ.τ.λ τόσο πιο περήφανη αισθάνομαι για την εργασία μου. Στα παιδιά που δείχνω μέσα από την εργασία μου ότι δεν πρέπει ντρέπονται για οποιαδήποτε εργασία αρκεί να είναι τίμια.
Υ. Γ εύχομαι να το δουν όσο δυνατόν περισσότεροι γίνεται, για να αναδείξουμε εμείς οι σκουπιδιάρηδες ότι είμαστε άνθρωποι που μαζεύουμε σκουπίδια δεν πάει να πει ότι είμαστε σκουπίδια.Σας ευχαριστω πολυ!
