Ο καλός Πατρινός δημοσιογράφος Χριστόδουλος Αθανασάτος, που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, έκανε ένα εύστοχο σχόλιο για ένα σοκαριστικό γεγονός:
Δέχομαι ότι η Εκκλησία – όπως και κάθε οργανισμός – δεν μπορεί να γνωρίζει τις άρρωστες σκέψεις ή το βαθύτερο ποιον του συνόλου των ανθρώπων που την υπηρετούν. Αυτό όμως που δεν δέχομαι είναι να μην υπάρχει ένα πιο αυστηρό σύστημα ελέγχου για τους ιερωμένους που εμπλέκονται με παιδιά, ιδίως μέσω του Κατηχητικού Σχολείου. Ο σάτυρος Αρχιμανδρίτης της Ερμιονίδας – για τον οποίο έκπληκτος συνειδητοποίησα ότι ξέρω πολύ καλά ποιος είναι – δίδασκε σε Κατηχητικό Σχολείο, άρα του είχαν αναθέσει γονείς τα παιδιά τους για συγκεκριμένο χρόνο την εβδομάδα. Μέσω αυτού, οι γονείς εμπιστεύτηκαν τον οργανισμό της Εκκλησίας, η οποία άφησε έναν τέτοιον άνθρωπο να αλωνίζει ανάμεσα σε μικρά παιδιά και εν τέλει να αποκαλύπτεται συγκυριακά, χάρη στην τεχνολογία. Άρα λοιπόν δεν αρκεί η τιμωρία, η καθαίρεση ή ο αφορισμός. Χρειάζεται ένα σύστημα ελέγχου και πρόληψης, για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Άλλωστε, για κάθε καταστροφικό ή τραυματικό γεγονός, ισχύει πως πρώτος στόχος είναι να προληφθεί και να μην συμβεί καθόλου παρά να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες όταν πλέον θα είναι αργά.
