H γνωστή Πατρινή φιλόλογος, θεατρολόγος και συγγραφέας Χριστίνα Κόκκοτα, έκανε μια υπέροχη ανάρτηση στο fb:
Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ…ΠΑΡΑΠΟΝΟ
“Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες στα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…”
Κάποτε σ’αυτήν την πόλη, μετρούσαμε τα καλοκαίρια μας όχι μόνο με το πόσα παγωτά φάγαμε και τα μπάνια που κάναμε, αλλά και με το μακρυμάνικο που πέρναμε για το θερινό το σινεμά. Στη ταράτσα της “Ούφα” και του “Έσπερου” με τη φωτισμένη οθόνη, που φαινόταν κι από την κεντρική πλατεία της πόλης, στις μάντρες του “Ακροπόλ”και του “Αελλώ”, με τα χαλίκια στα πόδια, τον πασατέμπο και τον ηλιόσπορο στο χέρι.
Στον πνιγμένο στο πράσινο “Αρίωνα” και την “Όαση” της Γούναρη, με ειδικότητα στον ελληνικό κινηματογράφο…Στις πιο comme il-faut ψηλαλωνίτικες πλατείες της “Αλάμπρα” και του “Ζενίθ”. Στον “Δαναό” (κάποτε “Αχίλλειο”) της Σωτηριάδου, στην ” Ομόνοια της πλατείας Μαρούδα.
Και τι να πρωτοθυμηθώ! Τον έναστρο ουρανό, τη συνοδεία του φεγγαριού ή μήπως τις μοσχοβολιές που αγκάλιαζαν τον ανοιχτό χώρο…
Νυχτερινή απόδραση, μια όαση δροσιάς και ελευθερίας, απόλαυσης και ψυχαγωγίας…Σήμερα τι έχει απομείνει? Όλα στο βωμό της αυτοκρατορίας του τσιμέντου και του κέρδους της αντιπαροχής…
Ζωγραφική: Γιάννης Τσαρούχης: “Θερινός Κινηματογράφος”
