H Αλεξάνδρα Δημοπούλου έκανε μια υπέροχη ανάρτηση στο fb;
Μια παράσταση μπαλέτου είναι το καλύτερο αντίδοτο στην ψυχική κούραση.
Παρακολούθησα σήμερα το βράδυ την παράσταση της Σχολής Χορού της Εύης Αραβαντινού και ήταν εξαιρετική, καταπληκτική ! Μία από τις δασκάλες ήταν η αγαπημένη χορεύτρια η Κατερίνα Σοφοτάσιου – που ξεκίνησε ως μαθήτρια στην εμβληματική Σχολή Μπαλέτου της Ακριβής Κορυζή που κάποτε πήγαινα κι εγώ και έχω τις πιο ωραίες αναμνήσεις – και τώρα πια είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, διδάσκει χορό και χορεύει σε διάφορες παραστάσεις.
Πάντα το μπαλέτο με πλημμυρίζει με ευτυχία σαν να περιέχει όλα τα όμορφα, τα ονειρικά και ενδιαφέροντα της ζωής. Σαν να είναι το κατώφλι για να συνδέσει κάποιος τη ζωή του με ότι μαγικό υπάρχει στην ανθρώπινη υπόσταση.
Έτσι κι αλλιώς είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, και η έκφρασή της προς τα κάτω ή προς τα πάνω.
Τις τελευταίες μέρες είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί (αρνητικά) και σοκαριστεί με τη μικροψυχία ενός πολιτικού προσώπου, εκπροσώπου αντιπολίτευσης που χωρίς κανένα δισταγμό ούτε καν προβληματισμό για το ότι εκθέτει τον ίδιο τον εαυτό του, διέδιδε ψεύδη δημοσίως μεταξύ των οποίων πως δεν βραβεύτηκε ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ για τη δουλειά που κάνει σε σχέση με τα αδέσποτα της πόλης, αλλά πήρε μόνο και μόνο μια βεβαίωση παρακολούθησης των εκπαιδευτικών προγραμμάτων από την Ακαδημία Zero Stray. Είναι από τις φορές που δεν μπορείς καν να απαντήσεις γιατί η μικρότητα και η φθορά της συνείδησης είναι τέτοια που αισθάνεσαι πως θέλεις μόνο να τη διώξεις μακριά μπας και σωθεί ότι καλό υπάρχει.
Άλλωστε η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης κι αυτός το ξέρει καλά μέσα του. Τι να του πεις?
Αυτό ήταν το θλιβερό πρόσφατο παράδειγμα της ψυχής ενός ανθρώπου προς τα κάτω.
Σήμερα το πρωί η ιστορία ενός άλλου καθημερινού ανθρώπου, με μεγαλείο ψυχής και περήφανη δύναμη μου έδωσε το στίγμα της ανάτασης και του θαυμασμού.
Πληροφορήθηκα λοιπόν πως ένας άνθρωπος είχε ένα σοβαρό ατύχημα και επικοινώνησα μαζί του μήπως χρειάζεται κάποια βοήθεια γιατί ήξερα πως είχε διάφορα βάσανα και υποψιαζόμουν πως περνάει δύσκολα.
Μου είπε πως δεν χρειάζεται κάτι να μην ανησυχώ και θα τα καταφέρει. Μου ζήτησε μόνο κάτι ελάχιστο. Έτσι λοιπόν πήγα στο σπίτι, κι αν δεν πήγαινα δεν θα ήξερα πως ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Είχε στο σπίτι και 2 ζώα , ένα σκύλο και μια γάτα. Μου είπε «μου τα έφεραν γιατί κινδύνευαν στην περιοχή που ζούσαν κι είχαν πέσει φόλες». Ήταν τόσο περιποιημένα και τα δύο ενώ ο ίδιος ήταν καταβεβλημένος αλλά με τόση καρτερικότητα. Απλός και καταδεκτικός σε όλα, αλλά με κανένα παράπονο. Απεναντίας νοιαζόταν για μένα, και για το αν κουράζομαι. Μου είπε πως δε με κάλεσε όσο ήταν στο νοσοκομείο γιατί σκεφτόταν πως ήδη έχω μια δύσκολη ζωή και δεν ήθελε να με φορτώσει.
Μέσα μου αισθάνθηκα άβολα – έκρινα μυστικά και τον εαυτό μου – και φεύγοντας οδηγούσα προς το σπίτι σκεπτόμενη τις κοινωνικές ανισότητες, τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα, τις απίστευτα πολλές ιδιαιτερότητες στην ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου, τις ικανότητες ή ανικανότητές του, τις παραμέτρους που μπορούμε να ορίσουμε ως «ατυχείς» στη ζωή, αλλά και την τόσο σημαντική δύναμη της αίσθησης δικαιοσύνης, της ενσυναίσθησης, της αυτάρκειας και της σεμνότητας.
Δεν έβρισκα μπροστά μου κανένα πολιτικό σύστημα που θα ήταν αρκετό για να κάνει τον κόσμο μια «αδελφότητα» και να προστατεύει όλους τους ζωντανούς από τη δεινοπάθεια, ΕΑΝ δεν υπάρχουν μέσα μας όλα εκείνα που βρήκα σ’ αυτό το σπίτι σήμερα (την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση, την αυτάρκεια, τη σεμνότητα, την καλλιέργεια και ανάταση ψυχής).
Θέλω σήμερα να κοιμηθώ έχοντας μέσα μου τη μουσική και το χορό που μου δίνει την ικανότητα να βλέπω και τα δύσκολα να εξελίσσονται ως όμορφα.
