του Ελισσαίου Βγενόπουλου, σκηνοθέτη-συγγραφέα
Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι την ίδια περπατησιά, τον ίδιο σκοπό ούτε τον ίδιο ορίζοντα. Κάποιοι βάζουν ως ανάχωμα στην εξέλιξη και την πορεία του ατόμου, το χρώμα του δέρματος, τις ερωτικές του επιλογές ακόμα και τις διαφορετικές του απόψεις και ξεχνούν ότι για να είναι κανείς αναντικατάστατος, πρέπει να είναι διαφορετικός.
Σε μια στιγμή συμβαίνουν όλα. Τα Εφτά Δευτερόλεπτα, είναι μια σειρά αστυνομικού θρίλερ του Netflix, η οποία επικεντρώνεται σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στο Τζέρσει Σίτι και τα επακόλουθα του, τον βαρύ δηλαδή τραυματισμό του νεαρού Αφροαμερικανού ονόματι Μπρέντον Μπάτλερ. Η σειρά εξερευνά την εγκατάλειψη και τελικά τον θάνατο του εφήβου, από έναν αστυνομικό τον υποδύεται ο Μπο Κναπ, τις πολυπλοκότητες στην απόδοση δικαιοσύνης, την προσπάθεια συγκάλυψης του γεγονότος από τους συναδέλφους του κύριου υπεύθυνου, και τις αλληλένδετες ζωές όσων επηρεάστηκαν από το τραγικό συμβάν.
Η σειρά παίρνει μια σκοτεινή τροπή καθώς παρακολουθεί την προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης από τους τέσσερις αστυνομικούς που εμπλέκονται στο περιστατικό. Αυτοί οι αξιωματικοί, επιφορτισμένοι με την τήρηση του νόμου, βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα ιστό ψεμάτων και εξαπάτησης για να αποκρύψουν την ενοχή ενός δικού τους. Η αποκάλυψη αυτής της συγκάλυψης προσθέτει ένα στρώμα σασπένς και ίντριγκας στην αφήγηση, αυξάνοντας το διακύβευμα για την Κέι Τζέι και τη Λατρίς.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η βοηθός εισαγγελέα Κέι Τζέι Χάρπερ, την οποία ενσαρκώνει με υπέροχο τρόπο η Κλερ – Χόουπ Ασιτέι, μια έγχρωμη γυναίκα με τους δικούς της προσωπικούς αγώνες. Αναλαμβάνοντας την υπόθεση, η Κέι Τζέι επιβαρύνεται όχι μόνο από το βάρος της αναζήτησης δικαιοσύνης για τον Μπρέντον, αλλά και από την ευρύτερη ευθύνη της εκπροσώπησης των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων που πλήττονται από ζητήματα ανισοτήτων. Ο χαρακτήρας της είναι ένας κρίσιμος φακός μέσα από τον οποίο η σειρά εμβαθύνει στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα έγχρωμα άτομα μέσα στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Η βοηθός εισαγγελέα βυθισμένη στο ποτό, προσπαθεί να λύσει την υπόθεση και παράλληλα να ανασυρθεί από την εξάρτηση και την εξαθλίωση.
Ακούραστος συμπαραστάτης της βοηθού είναι ο Μίχαελ Μόσλι στο ρόλο του Joe “Fish” Rinaldi, είναι συνάδελφος της ομάδας των αστυνομικών που προσπαθεί να αποκρύψει και να παραποιήσει τα γεγονότα. Είναι αυτός που θα εντοπίσει την αυτόπτη μάρτυρα και εξαρτημένη από τα ναρκωτικά Νάντιν (Νάντια Αλεξάντερ) και θα στηρίξει την βοηθό εισαγγελέα και να ξετυλίξει την υπόθεση αλλά θα την βοηθήσει και στα βαθιά προσωπικά της προβλήματα, που χάνονται μέσα στο ποτό και την εξάρτηση.
Η Ρετζίνα Κινγκ ενσαρκώνει τον ρόλο της Λατρίς Μπάτλερ , της πενθούσας μητέρας του Μπρέντον με δύναμη και καθαρότητα. Μαζί με την Κέι Τζέι, σχηματίζουν μια άτακτη συμμαχία καθώς περιηγούνται στις νομικές περιπλοκές και τη συναισθηματική επιβάρυνση της υπόθεσης. Η Λατρίς γίνεται μια ισχυρή φωνή που απαιτεί δικαιοσύνη όχι μόνο για τον γιο της αλλά και για ολόκληρη την κοινότητα που υποφέρει εδώ και καιρό στη σκιά της φυλετικής αδικίας.
Ο Μπο Κναπ ως Πίτερ Γιαμπλόνσκι ως ο αστυνομικός δηλαδή που χτύπησε, εγκατέλειψε και εν τέλει σκότωσε τον νεαρό Αφροαμερικάνο, ο Ντέιβιντ Λάιονς ως Μάικ Ντιαντζελο, επικεφαλής δηλαδή της ομάδας των αστυνομικών που προσπαθεί να παραχαράξει τα γεγονότα, συνθέτουν τους πρωταγωνιστές της σειράς μαζί με τον Ράσελ Χόρνσμπι ως πατέρα του Μπρέντον Μπάτλερ ο οποίος ζει μέσα στην απόγνωση και τη θρησκευτική εναγώνια αναζήτηση της σωτηρίας του.
Το “Επτά δευτερόλεπτα” συνυφαίνει τους προσωπικούς και επαγγελματικούς αγώνες των χαρακτήρων του, προσφέροντας μια λεπτή εξερεύνηση του αντίκτυπου του τραγικού γεγονότος σε μια ολόκληρη κοινότητα. Η σειρά δεν αποφεύγει να ασχοληθεί με τα συστημικά ζητήματα που ενσωματώνονται στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, ρίχνοντας φως στην πολυπλοκότητα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν όσοι αναζητούν δικαιοσύνη μέσα σε ένα ελαττωματικό πλαίσιο. Το “Εφτά Δευτερόλεπτα”, που επιμελήθηκε η Βίνα Σουντ και πλέκει επιδέξια πολλαπλά αφηγηματικά νήματα, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό με αρκετή αγωνία και συναισθηματικό βάθος. Η δεξιοτεχνία της Σουντ, που έχει ακονιστεί μέσα από τη δουλειά της στο “The Killing”, έτσι κινείται επιδέξια στα περίπλοκα στρώματα του είδους του αστυνομικού θρίλερ.
Η σκηνοθεσία της σειράς λειτουργεί αρμονικά στην οικοδόμηση της έντασης και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ο μελετημένος ρυθμός της Σουντ επιτρέπει στην αφήγηση να ξεδιπλωθεί οργανικά, κρατώντας τους θεατές σε αγωνία, ενώ παράλληλα προσφέρει στιγμές ενδοσκόπησης. Η ικανότητα της σειράς να εξισορροπεί την ένταση της έρευνας του εγκλήματος με τις προσωπικές αγωνίες των χαρακτήρων, ιδίως της KJ, προσθέτει ένα ενδιαφέρον επίπεδο στην αφήγηση.
Η καλλιτεχνική διεύθυνση παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του τόνου και της ατμόσφαιρας της σειράς. Ο σκηνικός σχεδιασμός αντικατοπτρίζει άψογα τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες που υπάρχουν στην πλοκή, προσγειώνοντας την αφήγηση σε μια απτή πραγματικότητα. Η φωτογραφία αποτυπώνει τη σκληρή πραγματικότητα της αστικής ζωής και την έντονη αντίθεση μεταξύ προνομίων και φτώχειας. Η κινηματογράφηση χρησιμοποιεί επιδέξια τόσο το φυσικό όσο και το τεχνητό φως για να δημιουργήσει μια οπτικά εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. Η χρήση κοντινών και μεγάλων πλάνων ενισχύει τον συναισθηματικό αντίκτυπο των βασικών σκηνών, παρασύροντας τους θεατές βαθύτερα στις εμπειρίες των χαρακτήρων. Σε κάποια επεισόδια ο ρυθμός πέφτει και τα πράγματα αργούν να συμβούν. Η σειρά σε κάποιες στιγμές χάνει το τέμπο της και γέρνει αλλά ποτέ δεν ξεπέφτει και δεν χάνει το ενδιαφέρον μας. Τα πράγματα επανέρχονται αν και τα επεισόδια θα μπορούσαν να είναι και λιγότερα
Εν κατακλείδι όμως τα «Εφτά Δευτερόλεπτα» της Βίνα Σουντ, θίγουν με ενδιαφέροντα τρόπο τα ζητήματα των φυλετικών σχέσεων, εν μέσω των αρχών επιβολής του νόμου, τους ανθρώπους που εξυπηρετεί και τις προσωπικές ιστορίες όσων εμπλέκονται.
Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα είναι αυτή που δημιουργεί το πολύχρωμο, ολάνθιστο και πολυποίκιλο περιβόλι και πρέπει να καταλάβουμε πως όλα τα λουλούδια όλα τα φυτά και όλοι οι καρποί έχουν την ίδια αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα, την μυρωδιά ή τη γεύση τους. Και μην ξεχνάμε ότι ο πλανήτης μας είναι ένα υπέροχο περιβόλι και δεν περισσεύει όχι άνθρωπος αλλά ούτε πετραδάκι.
