Ο Ανδρέας Ανδριόπουλος, υπεύθυνος του Φεστιβάλ Πάτρας Αρχαίου Δράματος, μας διηγήθηκε στο fb μια συγκινητική, ανθρώπινη ιστορία (σ.σ.: ανήρτησε και φωτ. του πρωταγωνιστή της ιστορίας, αλλά για ευνόητους λόγους αποφύγαμε να τη βάλουμε):
Τον κύριο Χαρίλαο τον γνώρισα το 2012 όταν ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε στο 409 για μια εβδομάδα περίπου και ηταν μαζί στον ίδιο θάλαμο. Συνταξιούχος δάσκαλος, η γυναίκα του είχε πεθάνει 15 χρόνια πριν, με δυο γιους δημόσιους υπάλληλους και μια κόρη γιατρό. Σε όλο τον διάστημα της νοσηλείας δεν ήλθαν να τον δουν, μόνο μια κυρία ηλθε δυο τρεις φορές να του φέρει καθαρά ρούχα. Δεν τον επισκέφθηκε ποτέ κανένας και ενώ ήταν πολύ αδύναμος δεν ειχε κάποιον να του δώσει ποτήρι νερό. Πολλές φορές τον βοηθούσα να ανασηκωθεί, του έβαζα λίγο νεράκι να πιει, του έδινα την εφημερίδα του και του έβαζα στο ραδιοφωνάκι να ακούσει τα αγαπημένα του τραγούδια. Παρ´όλη την προχωρημένη ηλικία του ήταν ενημερωμένος για τα πάντα, ήξερε θέματα της επικαιρότητας και θέματα παλαιότερα φυσικά. Είχε στο κομοδίνο δίπλα του τρία ρολόγια χειρός πολύ παλαιά, το ένα δίπλα στο άλλο τοποθετημένα πολύ προσεκτικά, σχεδόν συνομίληκα του αλλά σε εξαιρετική κατάσταση. Ήταν πολύ περήφανος για τα ρολόγια του, μου τα έδειχνε, μου ζητούσε να του τα φορέσω εναλλάξ και μου εξηγούσε την ιστορία τους, των εταιρειών κατασκευής, πως δουλεύουν και ποιος είναι ο σωστός τρόπος συντήρησης τους. Φίλαθλος της Παναχαϊκής, ήταν από τους ηρωϊκούς Πατρινούς που είχαν πάει στο Γκρατς τον Οκτώβριο του 1973. Όταν ο πατέρας μου πήρε εξιτήριο χαιρετηθηκάμε εγκάρδια και δώσαμε υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Στα χρόνια που πέρασαν μιλήσαμε τηλεφωνικά, συναντηθήκαμε και τα είπαμε αρκετές φορές. Τον κύριο Χαρίλαο συνοδεύσαμε λίγοι φίλοι στην τελευταία του κατοικία στις αρχές του μήνα. Τα παιδιά του δεν ήταν εκεί…
