Η αγαπημένη Πατρινή χορογράφος, υπεύθυνη της Ακαδημίας Χορού Ελένη Μπαλαφούτη, έκανε μια εξαιρετική ανάρτηση, γράφοντας:
Οι Ώρες χορεύουν στην τρίτη πράξη στο έργο #Coppélia. Αν ξεπεράσουμε την επιφάνεια της αναπαράστασης – χορογραφία, κοστούμια, τεχνική, φωτισμοί, σκηνικά…- και εμβαθύνουμε σε αυτή την ιδέα του Délibes, βρίσκουμε ένα μεγαλείο:Θέατρο εν θεάτρω- γιατί είναι μια παράσταση (που έχουν ετοιμάσει οι κάτοικοι του χωριού) μέσα στην παράσταση (θυμηθείτε τον Άμλετ και τους ηθοποιούς που προσλαμβάνει…).
Ένα κομμάτι μουσικής που περιγράφει μια μέρα, ίσως και μια ζωή -ξεκινά ήρεμα και γλυκά, έχει εναλλαγές δυναμικές κι ευχάριστες, και καταλήγει σε ένα ήρεμο και γλυκό τέλος. Μια #χορογραφία που “ανοίγει” την παράσταση σαν ένας πρωινός στοχασμός για το πως θα θέλαμε να κυλήσει η μέρα μας … ή οι μέρες μας. Αν το #κλασικό #ρεπερτόριο θεωρείται από αρκετούς “μουσειακό” είδος, γιατί δεν το αντιμετωπίζουμε με το σεβασμό και τη σπουδαιότητα που αποδίδουμε σε έναν πίνακα ζωγραφικής του da Vinci ή του Ρούμπενς; Γιατί το θεωρούμε “ιστορίες για παιδιά” και μετράμε τις πιρουέτες της πρωταγωνίστριας;
