O αγαπημένος Πατρινός σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης μας θύμισε μέσω fb ένα παλαιότερο άρθρο του, εν είδει εξομολόγησης, γράφοντας: Ο εξαιρετικός δημοσιογράφος και φίλος θυμήθηκε ένα κείμενο που είχα γράψει το 2020 για την Πάτρα. Το αναξαναδημοσιευω, μόνο και μόνο επειδή ξαναδιαβάζοντας το, αναρωτήθηκα πόσο έχει αλλάξει η πόλη εντός μου μετά από 4 χρόνια που πρώτο γράφτηκε…
Η Πάτρα μου…
του Παναγιώτη Φαφούτη – Σκηνοθέτη
Ήμουν παιδί της πλατείας Όλγας, η μάνα μου είχε μαγαζί με ρούχα-ξανθιά.
Σήμερα η σύζυγός μου η Μαρία είναι ξανθιά και έχει μαγαζί με ρούχα…
Θυμάμαι παγώνια στην πλατεία και μετά το σκάμμα και ένα φύλακα που μετά από χρόνια κατάλαβα ότι κοιτούσε τα πιτσιρίκια πονηρά…
Θυμάμαι τη ζέστη στα γήπεδα του τένις πίσω από το νοσοκομείο και τον Ινδό προπονητή μου, τις βόλτες μετά το σχόλασμα από το Πρότυπο μέχρι το σπίτι στην πλατεία Όλγας.
Η Πάτρα είναι μια πόλη δίπλα στη θάλασσα χωρίς τη θάλασσα μέσα της. Αργότερα, όταν μελαγχολούσα, κατέβαινα με τη βροχή μέχρι το μώλο της Αγίου Νικολάου και αισθανόμουν ότι η θλίψη μου έπαιζε σε ταινία. Γουόκμαν με κασέτες…
Χρόνια μετά θα αποτύπωνα το λιμάνι σε μια μικρού μήκους εμπνευσμένη από τη Γιαννούλα την Κουλουρού.
Το λιμάνι του καρναβαλιού και σήμερα το λιμάνι των αυτοκινήτων, πάρκινγκ για βιαστικούς και μη. Πώς και πώς περιμένω την ανάπλαση: την ανάπλαση στο παραλιακό μέτωπο, την πρόσβαση στη θάλασσα, όπως στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στην Καβάλα, στην Καλαμάτα, στα Χανιά, στο Ηράκλειο, παντού εκτός από δω.
Ένα πράγμα σκέφτομαι έντονα: πόσο δύσκολα συνεννοούμαστε σ’ αυτήν την πόλη Αυτή είναι η πόλη που αποτυπώνω στις ταινίες μου: στον Παράδεισο, στη Τζοάνα στο καινούριο σενάριο που γράφω με τίτλο “Παραλιακή”. Ονειρεύομαι μια πόλη που να είναι ένα κέντρο για φεστιβάλ και συνέδρια και campus κάθε είδους: όπως το Μονπελιέ που είχα βρεθεί κάποτε.
Μεγάλωσα με σινεμά: Ελίτ, Ιντεάλ, Άστυ, Αελλώ, Δαναός, σήμερα φτώχια… μόνο η λέσχη και ψήγματα καλών ταινιών δεξιά κι αριστερά.
Πολύς καφές, πολύς μεζές, πέφτω κι εγώ στην παγίδα. Μου λείπουν οι ωραίες συζητήσεις, οι ωραίες εκδηλώσεις οι ξαφνικές, στρίβοντας στη γωνία…
Μου λείπουν οι συνέργειες.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα γκράφιτι, ευτυχώς που υπάρχει και το Δηπεθέ, η Δραματική του και τα θέατρα.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι φοιτητές. Ίσως η μοναδική πόλη (στον κόσμο;) που οι φοιτητές έχουν διαφορετικά στέκια από τους Πατρινούς. Ενσωμάτωση μηδέν; Πού είναι και η συνομιλία του Πανεπιστημίου με την πόλη; εννοώ ανοιχτά για τους πολλούς, για τους πολίτες.
Αναρωτιέμαι που παίζουν ακόμα καλή μουσική; Μήπως εγώ δεν το γνωρίζω; Όμως όσο κι αν παραπονιέμαι πάντα εδώ επιστρέφω: στην οικογένειά μου και στους φίλους μου, στο Γκόγκο, το Σωκράτη, την Κατερίνα και το Μίλτο, στο Θόδωρο, το Νίκο και τον Ξενοφώντα, στις εύκολες βόλτες στις γύρω θάλασσες και εξοχές, στις πολλές καλημέρες που δέχομαι και επιστρέφω.
Θυμάμαι μπροστά στον Άγιο Ανδρέα να μαθαίνουμε βήματα για να βγούμε στην παρέλαση στο Καρναβάλι. Το Καρναβάλι είναι πια μέσα μου, εντός μου, αγωνιά να βγει εκτός να διασκεδάσει και να δημιουργήσει όπως παλιά, μπορεί να φταίει και που μεγαλώνω.
Πάντα μου άρεσε το μέλλον, εκνευρίζομαι μ’ αυτούς που διηγούνται περασμένα μεγαλεία:
Αλλά τότε υπήρχε η Αρένα, τα μαγαζιά του Κοτοπούλη, ο Ζαφείρης, ροκ σταρ σε λάθος τόπο και χρόνο. Τότε που ανακαλύπταμε το house και την techno…
Μου λείπει ν’ ακούω μουσική.
Προς το παρόν, μαζί με τη μικρή μου κόρη ακούω συνέχεια “για πού για πού για πού, τραβάει η αλεπού” και μετά λέει “αφήνει τα κουνέλια και πάει για τσιφτετέλια”: όλη η σημερινή Ελλάδα σ’ έναν αθώο στίχο.
Όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας, όλες οι πόλεις που πηγαίνω, έχουν σαν κέντρο τους την παλιά πόλη: όλα συμβαίνουν εκεί, εμείς εδώ την παλιά πόλη την αισθανόμαστε σαν αγγαρεία, είναι κι αυτή η ανηφόρα…
Όμως έχουμε ωραίους φούρνους. Α εδώ ναι, μπορούμε να είμαστε περήφανοι! Περήφανοι και για και για…προσπαθώ να σκεφτώ για τι, αλλά δυσκολεύομαι…δε μου έρχεται κάτι αβίαστα.
Για τον τουρισμό μας (το πιο σύντομο ανέκδοτο…).
Ένας δρόμος έγινε και η Αθήνα ήρθε πιο κοντά, ένας δρόμος ακόμα θερίζει, βλέπεις τα τροχαία δεν είναι κορονοϊός…
Έρχεται και το τρένο, έχει κάνει περίπου 10 χρόνια, αλλά ποιος νοιάζεται;
Όμως ακόμα επιλέγω να είμαι εδώ, δε θέλω να πάω αλλού. Τι είναι αυτό που μας τραβάει στον πυρήνα αυτής της πόλης;
Ότι είναι χύμα, ασυντόνιστη όπως αυτό το κείμενο.
Την αγαπάω την Πάτρα, σαν έναν παλιό συγγενή που αναγκάζομαι να αγαπήσω για να αισθανθώ οικογένεια, κι αυτό έχει τρυφερότητα μέσα του, ε;
Πάτρα, 3 Νοεμβρίου 2020
