Μια ιδιαίτερη ανάρτηση έκανε στο fb ο γνωστός Πατρινός γιατρός και περιφερειακός σύμβουλος Δημήτρης Κωστακιώτης:
Καθε φορά που θα βρεθώ στην Αθήνα τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Νιώθω μια σχεδόν παιδιάστικη χαρά όταν φτάνω στη γειτονιά μου. Δεν θέλω να κάνω τίποτα παρά μόνο να περπατάω στους δρόμους που μεγάλωσα., να αγοράζω ένα καφέ στο χέρι, να πηγαίνω στη λαϊκή μας και να ανεβαίνω στον λατρεμένο μου Υμηττό.
Στην γειτονιά μου, καταφέρνω να συνδεθώ με το χώρο, να βρω τις αναφορές της παιδικής μου ηλικίας. Ακόμα και τα τραύματα που κουβαλάω είναι οικεία, είναι κομμάτι της ιστορίας μου που εδώ μόνο μπορώ να αποδεχτώ και να κατανοήσω. Και όμως, κάθε επιστροφή είναι και μια απογοήτευση. Κάθε φορά τα σημάδια της παρακμής είναι όλο και πιο έντονα.
Σκέφτομαι τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης και χρέους δεν θα ήταν δυνατό να αφήσουν μια χώρα αλώβητη . Και τώρα περπατάς σε μια τεχνητή πραγματικότητα, σε μια πόλη που μεταμορφώνεται σε ένα υβριδιακό Bollywood για να ταπεινωθεί και να ξεπουληθεί σε οποιονδήποτε μπορεί να πληρώσει.
Η χώρα μας, μας διώχνει- gentrification, άναρχος τουρισμός, Airbnb, ακρίβεια , μισθοί πείνας.
Τα λέμε συνέχεια ας μην τα επαναλάβω. Μια μόνιμα χρεωκοπημένη χωρα που την κυβερνούνε τα καρτέλ, με τα δημόσια έργα στους κολλητούς σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας.
Μια χρεωκοπημένη χωρα με γεμάτα ταμεία χάρη στην υπερβολική ακρίβεια και τους παράλογους έμμεσους φόρους όπου οι στατιστικές προκαλούν θλίψη: οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών ξεπερνάνε το περίφημο πλεόνασμα, το εμπορικό έλλειμα αυξάνεται ραγδαία όπως και η κοινωνική εξαθλίωση.
Τα αρπακτικά funds με τις ευλογίες της κυβέρνησης αγοράζουν σπίτια, αγροτική γη, νοσοκομεία σε εξευτελιστικές τιμές.
Τα μετατρέπουν σε Airbnb, φωτοβολταϊκά, υπερπολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία, βγάζουν τα κέρδη εκτός χώρας και μένει ο πολίτης να πληρώνει για υγεία που δεν έχει πια, να δίνει πάνω από το 50% του μισθού του για ενοίκιο και πανάκριβη ενέργεια που την χειρίζονται τα ληστρικά καρτέλ.
Κανείς δεν τους σταματάει, έχουν μεθύσει από την ατιμωρησία, από την υπεροψία της εξουσίας, και της δύναμης. Μας βλέπουν σαν σκουλήκια που μας πατάνε κάθε μέρα και μετά πετάνε ένα ξεροκόμματο για να μπουκώσουν στόματα και συνειδήσεις.
Και ενώ η κλίκα που κυβερνάει υπό τις διαταγές των καρτέλ πλουτίζει, οι υπόλοιποι μειώνουν τις δαπάνες ακόμα και για το φαγητό.
Μια βόλτα στην Αθήνα θα σε πείσει. Μια φτιασιδωμένη βιτρίνα η πόλη, χωρίς ψυχή και ιστορία πια. Ένα 15-20% που ξοδεύει ( χρήματα απροσδιόριστα) ένα 80% που σερβίρει η που ονειρεύεται ότι εάν στηρίξει τη διαπλοκή θα έχει κάποτε ένα μερίδιο από τη πίτα.
Μια χωρα που έχει ξεπουλήσει τη γη και την ιστορία της και όλοι ονειρεύονται να φύγουν. Μπορεί να μας λένε μόνο για το μισό εκατομμύριο που έφυγε την πέρασμενη δεκαετία αλλά ξεχνάνε να μας πουν για τους 300 000 νέους που έχουν φύγει την τελευταία πενταετία. Τόσα ψέματα, τόση κοροϊδία σε αυτή τη χωρα, τόση ανοχή…
Και έτσι συσσωρεύεται ο θυμός, η απογοήτευση, η βία, η απαξίωση.
Κάθε φορά ένα κομμάτι μου πεθαίνει με αυτή τη χωρα.
Και ναι υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται όμως δεν φτάνουν. Όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων, οι περισσότεροι κάνουν πίσω. Και έτσι περπατάω στις γειτονιές και νιώθω σα να βλέπω το ίδιο έργο εδώ και χρόνια. Τώρα ανοίγουν γυμναστήρια – fitness centers- στη θέση των φούρνων της περασμένης δεκαετίας, luxury suites, wine and listening bars (ναι υπάρχει κ τέτοιο) και ότι αλλο χρειάζεται μια αποικία χρέους.
Θα με ρωτήσετε για λύσεις. Μόνο που τη λύση δεν την έχω εγώ . Την έχουμε όλοι μας και την γνωρίζουμε, όμως έχουμε γίνει πλέον «κουφιοι άνθρωποι» σε μια «πεθαμένη χωρα».
___
Κείμενο: Fragkiska Megaloudi
Δημοσίευση στο Κενό δίκτυο
