Είναι γνωστό τοις πάσι πως, η αγαπημένη της στήλης -για τον αδιάλειπτο αγώνα της, εδώ και δεκαετίες, για τα αδέσποτα ζώα κι όχι μόνον- Αλεξάνδρα Δημοπούλου, ουδέποτε θα καταφέρει να χαλαρώσει, έστω και μια ημέρα την εβδομάδα… Ιδού τι έκανε το Σάββατο:
ΜΙΝΤΙΛΟΓΛΙ – ΠΑΥΛΟΚΑΣΤΡΟ
Πήγα μόνη μου τελικά γιατί δεν υπήρχε εθελοντής διαθέσιμος.
Τάχουν παίξει όλοι και δικαίως. Ευχαριστώ τον ακτιβιστή και καρδιακό μου φίλο Leonidas Katsoudas που ήθελε να έρθει από το Αντίρριο για να βοηθήσει!
Στο δρόμο από κ. Καστρίτσι προς Παυλόκαστρο με έπαιρναν διάφοροι να παραπονεθούν γιατί άλλαξε ο τρόπος μοιράσματος τροφών από το Δήμο καθώς και οι ποσότητες και τους ταλαιπωρούν αντί να βοηθούν, με καλούσαν βιντεοκλήση από το ΔΣ της Πανελλαδικής Φιλοζωικής Ομοσπονδίας αλλά δεν μπορούσα να μπω, με καλούσε ένας καλός άνθρωπος να με ειδοποιήσει ότι στον κόμβο του νοσοκομείου παράτησαν ένα γκριφονάκι, κ.α.
Ήθελα να κλάψω φωναχτά από την κούραση και την απελπισία.
Όταν συνάντησα εκεί την κυρία που ειδοποίησε για παυλόκαστρο ήταν τόσο καλός και συνεργάσιμος άνθρωπος που εμψυχώθηκα και δουλέψαμε μαζί.
Είχαν εγκαταλείψει μια σκυλίτσα νεαρή σε ηλικία με τα 7 κουτάβια της δίπλα πακέτο σε χαρτόκουτο που είχε λιώσει από τη βροχή κι αυτά έτρεμαν πεσμένα σε μια τεράστια λούμπα με νερό. Η σκυλίτσα δεν πλησιαζόταν όσο κι αν προσπαθήσαμε. Ήταν και δύσκολο μέσα στο σκοτάδι.
Μαζέψαμε όλα τα μωρά σε ένα σεντόνι, τα σκουπίσαμε ένα- ένα με πετσέτα, τα ταΐσαμε (τρώνε κανονικά κι ήταν πολύ πεινασμένα), στρώσαμε ένα χαλάκι μέσα στο σπιτάκι που είχε φέρει η κυρία και τα βάλαμε μέσα να ζεσταθούν λίγο. Αφήσαμε και φαγητό για τη σκυλίτσα. Προσπάθεια 3+ωρών.
Εξήγησα στη γυναίκα ότι το καταφύγιο του Δήμου είναι γεμάτο κι επικίνδυνο για ανεμβολίαστα κουτάβια.
Δέχτηκε να τα φιλοξενήσει όλα σε ένα χώρο στον κήπο της, αλλά αύριο θα πρέπει να πάει ένας άνθρωπος έμπειρος της περισυλλογής του Δήμου για να πιάσει και τη σκυλίτσα γιατί αυτά ακόμα θηλάζουν.
Δεν μπορούν να μείνουν εκεί γιατί θα βγουν στο δρόμο και θα τα σκοτώσει αυτοκίνητο σίγουρα.
Στο δρόμο για την επιστροφή σκεφτόμουν πως η γενιά η δική μου δεν θα προλάβει να δει πραγματική βελτίωση της κατάστασης των αδεσπότων. Έχει μέλλον…
Επίσης σκεφτόμουν πως ποτέ δεν θα καταφέρουμε όσοι είμαστε ενεργοί εθελοντές να ανακτήσουμε ούτε το ελάχιστο κομμάτι ξεγνοιασιάς στη ζωή τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν, και λένε μόνο “ειδοποιήστε το Δήμο σας, είναι υποχρωμένος να τα πάρει”. Τους καταλαβαίνω. Αλλά ρωτώ απλά “Πού να τα πάει? Και ποιος να τα πάρει?”
Οι άνθρωποι της περισυλλογής είναι δύο (ή ένας ανάλογα με τα ρεπό) και οι εξής δύο που συγχρόνως τα φροντίζουν , τα καθαρίζουν, τα μεταφέρουν στο γιατρό και πάλι πίσω, είναι εργαζόμενοι που δουλεύουν πέραν του ωραρίου τους, που τους βγαίνει η ψυχή, που πέφτουν ψυχολογικά γιατί βλέπουν πως δεν μπορούν να τα σώσουν όλα. Μιλάω για τους ανθρώπους του καταφυγίου αποκλειστικά.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους όλο το 24ωρο, χρειαζόμαστε πολύ περισσότερους.
Ατιμωρησία και έλλειψη ελέγχου στα δεσποζόμενα, κουλτούρα προβληματική που αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε, υπηρεσίες αποδεκατισμένες.
Κι οι εθελοντές που κάποιες φορές γίνονται το κόκκινο πανί γιατί αν μη τι άλλο έχουν το δικαίωμα να λένε την Αλήθεια.
