Η Αλεξάνδρα Δημοπούλου τα… πήρε στο κρανίο -και δικαίως- με τις απόψεις κάποιων δήθεν αριστερών ή, ακριβέστερα, κάποιων επικινδύνως άξεστων… Και ιδού τι έγραψε στο fb:
Για όλους εκείνους τους «αγωνιστές», τους «δίκαιους», τους «αριστερούς» που από την πολλή αριστεροσύνη σπρώχνουν τον ανθρωποκεντρισμό και τον ειδισμό στο κόκκινο.
Στοχοποιούν ανθρώπους που μάχονται για τα δικαιώματα των μη ανθρώπινων ζώων. Των τελευταίων, και ξεχασμένων πάνω στη γη. Αυτών που οι πολλοί τους θυμούνται μόνο όταν είναι να τους κλέψουν κάτι δικό τους, να τους αιχμαλωτίσουν, να τους βιάσουν, να τους τυραννήσουν, να τους παρουσιάσουν σαν εκθέματα για να βγάλουν χρήμα, να κάνουν τη ζωή τους κόλαση και μαρτύριο, να τους εκμεταλλευτούν και τελικά να τους θανατώσουν.
Οι εν λόγω «αγωνιστές» ως οι καλοί και τακτικοί υποστηρικτές όλων των ταξικών θεωριών, υπογραμμίζουν στην ουσία το τεράστιο «ΕΓΩ» των ανθρώπων – εξουσιαστών στον πλανήτη, και διερωτώνται μάλιστα πώς είναι δυνατόν οι υποστηρικτές των δικαιωμάτων των κατακρεουργημένων και βασανισμένων ζώων να περνάνε στο ντούκου θέματα όπως τη δολοφονία των μεταναστών στην Ισπανία, τα εργατάκια της Σαντορίνης, τους εργάτες που σκοτώνονται στους χώρους δουλειάς και άλλα τέτοια. Διερωτώνται πώς είναι δυνατόν κάποιος να ασχολείται μ’ αυτούς τους «τρίτους» και «τέταρτους» και «τελευταίους» πια… κι όχι με τον άνθρωπο?
Πώς έχουμε το δικαίωμα άραγε να αγωνιζόμαστε για κάποιους που δεν ανήκουν στο είδος μας μα που αν έβγαζαν κραυγή απελπισίας -εξαιτίας μας- θα βοούσε η γη ολόκληρη?
Ναι είναι κολάσιμο να κάνουμε κάτι τέτοιο γιατί μια χαρά είχαμε βολευτεί ως τώρα ως οι αγωνιστές κατακτητές αντι – ρατσιστές μα ορκισμένοι ειδιστές.
Όλα κι όλα.
Μαχόμαστε την Αρία φυλή αλλά είμαστε το άριστο είδος. Απευχόμαστε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μας αλλά τα χτίζουμε και τα διατηρούμε για άλλους. Τρέμουμε τα βασανιστήρια και το θάνατο αλλά για τους άλλους κρίνονται αναγκαία και τα δύο. Θεωρούμε την Ελευθερία ύψιστο αγαθό και δικαίωμα αλλά κάποιους άλλους τους κλείνουμε σε κλουβιά.
Και ΑΝ τυχόν κάποιος τολμήσει ν’ αγωνιστεί για να αλλάξει όλα αυτά που αφορούν αυτούς τους “παρακατιανούς” πρέπει ανελλιπώς να δηλώνει πως ενδιαφέρεται και συγκινείται συγχρόνως με όλα τα προβλήματα των ανθρώπων στη γη αλλιώς μπορεί να κατηγορηθεί πως «λανσάρει ανθρωπισμό δια της τάχα μου φιλοζωίας».
Τι λέτε βρε?
Έχετε νιώσει μέσα σας συμπόνια? Απλά συμπόνια.
Πού θα μπορούσε να χωρέσει το διαζευκτικό «ή» σε ένα τέτοιο συναίσθημα? Αφήστε τα ευαγγέλια και τα όρια.
Ελευθερία για όλους.
Ευζωία για όλους.
