Έχει δίκιο ο Αντώνης Χαροκόπος, πρόεδρος Περιφερειακής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία Δυτικής Ελλάδας Νοτίων Ιονίων, πρ. αντιπεριοφερειάρχης, στην τοποθέτησή του, στην εφημερίδα Γνώμη των Πατρών, την οποία ανήρτησε και στο fb για ένα φλέγον ζήτημα:
Θέμα : Προσωπικός Βοηθός για «λίγους» και μόνο για την Αττική.
Η θεσμοθέτηση του Προσωπικού Βοηθού από την Πολιτεία ώστε να αποτελεί κοινωνική υπηρεσία όπου θα έχουν πρόσβαση τα άτομα με αναπηρία που χρήζουν υποστήριξη αποτελούσε πάγιο αίτημα του αναπηρικού κινήματος καθώς τον συγκεκριμένο ρόλο αναλαμβάνει κατά κύριο λόγο η οικογένεια με αποτέλεσμα αρκετές φορές να μη μπορεί να ανταποκριθεί στο σύνολο των καθημερινών και πολυσύνθετων αναγκών που απορρέουν από την αναπηρία των συγγενών τους.
Είναι άλλωστε θεσμικά καταχωρημένο, όπως προβλέπεται από σχετικές διατάξεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, το δικαίωμα στην πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες υποστήριξης συμπεριλαμβανομένης και της προσωπικής βοήθειας που είναι απαραίτητη για την υποστήριξη της διαβίωσης, την κοινωνική ένταξη και την αποτροπή της απομόνωσης ή του διαχωρισμού από την κοινωνία.
Η εφαρμογή όμως του Προγράμματος «Προσωπικός Βοηθός για Όλους» που τόσο διαφημίστηκε από την Κυβέρνηση και δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες παρά τις καθυστερήσεις, τελικά πρόκειται να ξεκινήσει πιλοτικά, μόνο στην Περιφέρεια Αττικής, αποκλείοντας τα άτομα με αναπηρία που κατοικούν στις υπόλοιπες δώδεκα Περιφέρειες της χώρας.
Ο Προσωπικός Βοηθός θα έπρεπε να λειτουργεί με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών του μη αυτοεξυπηρετούμενου ανάπηρου, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, ενισχύοντας τους όρους της ανεξάρτητης διαβίωσης στην κοινότητα, όπως οφείλει να προσφέρει το κοινωνικό κράτος.
