Ο δημοτικός σύμβουλος Γιάννης Λάμπρου ανοίγει ένα ωραίο θέμα για συζήτηση και, κατά προέκταση, πράξη:
Το πιο χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό γνώρισμα της Πάτρας είναι οι στοές. Τα στεγασμένα πεζοδρόμια δηλαδή που αξιοποιούν τον χώρο πάνω από αυτά για την οριζόντια επέκταση των όμορων κτισμάτων. Λέγεται ότι αναπτύχθηκαν λόγω του κλίματος της περιοχής προσφέροντας προστασία από τη βροχή. Μια δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει ότι ήταν ένας τρόπος να διευρύνουν τα ωφέλιμα τετραγωνικά των κτιρίων χωρίς να μειωθεί ο ενδιάμεσα δημόσιος χώρος. Όπως και να ΄ναι, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό αλλά ατελές. Κι αυτό γιατί οι στεγασμένοι διάδρομοι που δημιουργήθηκαν ακολουθούν την κλίση του εδάφους χωρίς την εξασφάλιση της συνέχειας με πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα την οδό Γερμανού. Υψομετρικές διαφορές από οικόπεδο σε οικόπεδο ακόμα και μεγαλύτερες του ενός μέτρου και αυθαίρετες προσθήκες σκαλοπατιών είναι εμφανείς σε πολλά σημεία καθιστώντας την κίνηση πολλές φορές αδύνατη ειδικά όταν πρόκειται για καροτσάκι ή αναπηρικό αμαξίδιο. Θα περίμενα μια αστική ανάπλαση της Άνω Πόλης να περιλαμβάνει τουλάχιστον τον κεντρικό δρόμο που την διασχίζει. Ας σημειωθεί ότι αυτός ο δρόμος είναι το επίκεντρο πολλών καρναβαλικών εκδηλώσεων αλλά και δρόμος πρόσβασης σε μνημεία της πόλης όπως το Ρωμαϊκό Ωδείο που γίνεται συχνά τόπος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Η αποκατάσταση της απρόσκοπτης κινητικότητας αλλά και η αισθητική ανάδειξη με τον κατάλληλο φωτισμό και την αποκατάσταση των προσόψεων είναι ενέργειες που πρέπει να ιεραρχηθούν στην κορυφή των παρεμβάσεων αν θέλουμε να δείξουμε τι μπορεί πραγματικά να προσφέρει η Πάτρα στους επισκέπτες της αλλά και στους κατοίκους της.
(Η φωτογραφία είναι του φίλου Γιάννης Μουγγολιάς, πνεύμα ανήσυχο και δραστήριο που ανασκαλεύει αδιάκοπα μνήμες και ιστορίες)
